Elke dag als juffrouw Staal naar haar werk gaat, heeft ze ook werkelijk zin om te gaan. Gedreven door haar enthousiasme kennis over te brengen, gaat ze er vol tegen aan. Ze is in voor een grapje, houdt de leerlingen op zijn tijd een beetje voor de gek, vindt het leuk om wat te sparren en waardeert een adremme opmerking van haar bovenbouwleerlingen. Van haar leerlingen verlangt ze aandacht tijdens de instructie, concentratie tijdens de verwerking, sociaal en respectvol gedrag tijdens samenwerkopdrachten en vrije momenten en het nemen van verantwoordelijkheid voor hun eigen leerproces. Kom bij haar niet aan met een smoes voor het niet leren van je huiswerk: "Mijn moeder had mijn stencil bij het oud papier gedaan", want dan had je het maar op moeten ruimen, zodat je moeder het niet voor oud papier aanzag. Haar verwachtingen voor elk kind zijn hoog, rekening houdend met hun mogelijkheden. Zij is een gelukkige juf...
De ongelukkige juf
Na het geven van inspirerende lessen (dat inspireren probeert ze zo veel mogelijk en staat bij haar hoog in het vaandel) ligt er altijd nog veel werk te wachten in het inmiddels leeggestroomde lokaal. Niet al dat werk is even vervelend en als zij dat wel vindt (nakijkwerk), dient het zeker een doel. Ook juf Staal is benieuwd hoe het dictee gemaakt is of dat de rekenles goed begrepen is. Maar er komt steeds meer werk bij, zelfs overbodig werk en er gaat nooit werk af. Juf Staal noemt dat het georganiseerde wanvertrouwen. Van het invullen van allerlei plannen worden haar lessen echt niet beter en leert ze de kinderen ook niet beter kennen. Dat leren kennen gebeurt tijdens de momenten dat de leerlingen er zijn. Toch vult ze al de plannen waar deze motie van wantrouwen uit bestaat tot haar eigen verbazing nog ín ook. Af en toe bekruipt haar het gevoel dat ze bepaalde dingen meerdere keren invult in verschillende formats, dubbel werk dus! Ze doet het allemaal met een gezond portie tegenzin, soms met uitgesproken kritiek en dus niet zonder slag of stoot. Maar daar ondervindt een weldenkende, kritische leerkracht als juffrouw Staal niet altijd waardering voor. Leerkrachten moeten in het gelid lopen, blijkbaar niet hun gezond verstand gebruiken, maar netjes alle protocollen invullen. Stelt ze bepaalde dingen ter discussie, volgt er steevast een opmerking dat het moet van de inspectie. Deze inspectie schijnt wel heel veel protocollen verplicht te stellen. Nader onderzoek wijst uit dat dit wel meevalt, maar dat schoolbesturen er zo hun eigen verantwoordingssysteem op na houden. Hierover discussiëren mag na afloop, in haar eigen tijd en het liefst niet binnen de muren van het schoolgebouw, alsof de muren oren hebben. Bovenstaande maakt juffrouw Staal een ongelukkige juf...
 |
| Beeld van Theo Thijssen |
